İnsan kendisinden niçin "Biz" diye bahseder ki?

Akademik camiamızda tuhaf bir âdet vardır. Üniversite hocaları yazdıkları makalelerde kendilerinden her nedense "Ben" değil, "Biz" diye bahsetmeye, "Biiiiz, bu çalışmamızda falanca konuyu ayrıntıları ile ele aldık" yahut "Bu konuda bizim görüşümüz şudur kiii..." gibisinden tepeden bakan tuhaf ifadeleri kullanmaya pek meraklıdırlar. Hoca böyle olur da talebe onun yolundan gitmez mi? Bu garip üslûp mezuniyet, yüksek lisans yahut doktora tezlerini de istilâ etmiştir; tezi tek bir talebe değil de kalabalık bir grup kaleme almış gibi "Biz, biz, biz, biz, biz..." ibâreleri sayfalarda cirit atar durur. Akademik camiamıza mahsus olan bu tuhaf Türkçe, artık günlük konuşmaya da sirayet etti; özellikle de ağır ağabeyler ve ablalar kendilerinden mutlaka çoğul biçimde, yani "Biz" diye bahsediyorlar. Meselâ adamın birinin başkaları ile husumeti mi var, yahut aleyhinde birşeyler mi söylenmiş, kalkıp Twitter'den cevap veriyor ve kendisinden "Biz" diye, yani sanki birkaç kişi imişcesine, millete tepeden hem de en tepeden bakarak yazıyor: "Biiiz! Biz böyle işleri çok gördük, bize sökmez bunlar, biz kiiii!"...