Diyarbekir Cezaevi veya hafızayı sergilemek!

Kürtçe halk şarkılarında “Diyarbekir Cezaevi” kalubeladan beri vardır. “Sûwarê hespê kehêl” (Gemlenmez kısrağın süvarisi)’nin yönünü çevirirler “Virane Diyarbekir”e (Diyarbekira xopan); “desten wî di kelpçêda rizyan e” (Bilekleri kelepçede çürümüş) bir halde kapatırlar zindana.

Arkasından, “elinden tuttuğu” asılır bir strana:

“Aman gönül

Kalk çevir yüzünü gurbet ülkesine

Var git virane Diyarbekir’e, yiğitler diyarına

Bu sabah varıp, bir taş koparacağım kanlı hapishanenin duvarından

O taşı basacağım bağrıma

Gurbetteki yiğidimi hatırlatıyor diye avunacağım onunla

Haydi sür haydi bağrımın ömrüyle birlikte

Haydi sür uzak yolun yolcusu, ihtiyar kederin sahibi sür oraya”

Biz bu kilamlarla büyüdük.

Diyarbekir demek, boynuna eşkıya künyesini takmış her siyasinin uğrak yeri demekti ta Şeyh Sait’ten beri.

Birisini alıp Diyarbekir’e götürmek onu dönülmez bir yolculuğa çıkarmak demekti.