Türk Mitolojisi'nde Ağaç ve Orman Yangınları

Ademoğullarının Paleolitik (Yontma Taş Çağı) ile birlikte avcılık ve toplayıcılık çağını yaşamaya başladığı kabul edilse de bu en erken dönem, toplayıcı-bahçeci devir olarak adlandırılmalıdır. Çünkü insanların avcılık yapabilmesi için gerekli av malzemelerini keşfetmesi, imal etmesi ve kullanması gerekir.

Paleolitik dönemde insanlar mağaralarda yaşamışlar, yaşadıkları yerlerdeki sebze ve meyvelerle hayatlarını idame ettirmişlerdir. Böylece, insanoğlu kendisine nimetler sunan doğaya karşı duyarsız kalmamış; ateşinde ısındıkları, ürünleri ile beslendikleri, hatta yaprakları ile örtündükleri ağaçlara kutsiyet atfetmişlerdir.

Bu dönemde Ön (Pro) Türkler de mağaralarda yaşamışlar, ormanlarda toplayıcılık yapmışlar, üretken olarak düşündükleri ağaçlardan faydalanmışlar ve onlara karşı saygı duymuşlardır.

Ağaç kültü; birçok doğa inançlarını barındırdığı, bir ruha sahip oldukları, üretimi ve bereketi etkilediğine inanmaktan kaynaklanan bir inançtır.

Bunun en güzel örnekleri kayın ve meşe ağaçlarıdır. O günlerden bugünlere kadar intikal eden Kayın motifi; kayınbaba, kaynana gibi kavramların ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Bugün Doğu Karadeniz’de, doğurgan bir özellik arz ettiği düşünülen Meşe ağacından türediğine inanan, kavuğunu bir ana rahmi gibi gören aileler mevcuttur.

Türklerin kutsadığı kayın ağacı, Altaylar’da düzenlenen doğum, düğün ve av toylarının en önemli unsuru olmuş ve Oğuzlara kadar bu gelenek devam etmiştir.