Dil ses üzüm

Varlığın içinde bir varlık olarak yaşayıp giderken bir sorunun varlığını hissedip durduğumuz ve dilden yardım istediğimiz o küçük ânlar! Harfler, kelimeler, cümleler...

Varlığın içinde bir varlık olarak yaşayıp giderken bir sorunun varlığını hissedip durduğumuz ve dilden yardım istediğimiz o küçük ânlar! Harfler, kelimeler, cümleler, düşünceler… Bir “dil” içinde kullandığımız bütün bu unsurlar; acaba bizi birbirimize yaklaştırıyor mu, yoksa uzaklaştırıyor mu? Nefes yoluyla içimizden yükselen bir şey ağzımızdan çıkarken bir kelimeye dönüşüyor ve muhatabımıza bir mesaj, bir düşünce ilettiğimizi düşünüyoruz. Acaba gerçekte bu ne kadar gerçekleşiyor? Biz düşündüğümüz şeyin tamamını konuşabiliyor muyuz ve karşı taraf konuştuğumuz şeyin ne kadarını anlayabiliyor? Bunu ölçemiyoruz, bu bir muamma. Televizyonlarda yıllarca izlediğimiz tartışma programlarının hiçbir mutabakat sağlanamadan, bağıra çağıra sürmesi normal ve anlaşılabilir bir şey mi? Dil, bizi yakınlaştıracağına zaman zaman niçin uzaklaştırıyor? Galiba anlaşma niyetinin olmamasından. Yoksa bu kadar anlamama/anlaşılamama görüntüsü sahiden tuhaf. Anlaşmak, birleşmek, beraber aynı yolu yürümek isteyenler birbiriyle işaret diliyle de, hatta sadece göz işaretleriyle de anlaşabilirler değil mi? Hatta bazan sadece susarak da anlaşabilir iki insan. Susmak da bir lisan, anlayanıyla beraber susarsan. Sessizlik eninde sonunda dili tamamlayan bir şey. Ama herkes konuşuyor, yer gök kelimeler, kavramlar, seslerle dolu. Herkes bağırarak birine bir şey anlatmak istiyor. Çünkü insanlar artık birbirini rahatça duyacak kadar birbirine yakın değil.

YAZININ DEVAMI
ÇOK OKUNAN YAZARLAR
YAZARIN DİĞER YAZILARI
Bir kalp durdu 02 Nisan 2020 | 96 Okunma İçerisi/dışarısı 28 Mart 2020 | 742 Okunma Bir çocuktan birkaç post çıkarmak 22 Şubat 2020 | 348 Okunma Okulda havlayan bir Fındık 20 Şubat 2020 | 205 Okunma Şifreler deşifreler 18 Şubat 2020 | 195 Okunma
TÜM YAZILARI
Yorumlar