Yalandan çocuk sevgimiz

TÜRKIYE'de çocuk olmak görünüşte harika.

Pek sever bu ülke çocuklarını.
Burada çocuk hayatın merkezidir.
Burası çocuklarına özel bayram ilan eden tek ülkedir.
"Çocuk yap. 3 çocuk yap. 5 çocuk yap" telkinlerinin son bulmadığı yerdir.
Sokakta el âlemin çocuğundan yanak alıverenlerin memleketidir.
Yüzeyde ve epey yüzeysel şekilde pek sever bu ülkenin insanı çocukları.

*

Çocuk sevgimiz de riya sarmalına dolanmış vaziyette.
Bu nasıl çocuk sevgisiyse...
Sefaletten, yoksulluktan, acıdan, hastalıktan ve ölümden başını kaldıramayan çocuklarla dolu memleket.
Sokakta dilenirken, mendil satarken yanaştığında, trafikte arabaya yapışıp camları silmeye kalktığında küfürlerle kovulan çocuklarla dolu memleket.
"Belediye toplasın bunları" diye serzenişte bulunanların çocuk sevgisi ne kadar olursa, bizimki de o kadar işte.

*

Yılda 14 bin çocuğu hâkim karşısına çıkaranların ülkesi burası.
Çocukları ağır ceza mahkemelerinde yargılayanların...
Yılda 120 bin çocuğu adalet sistemiyle tanıştıranların...
Cezaevlerini çocuklarla tıka basa dolduranların ülkesi burası.
Çocuklar bu ülkenin cezaevlerinde tecavüze uğruyor, dayak yiyor, kelepçeleniyor, mavi odalara kapatılıyor, tecrit ediliyor, ceza niyetine aç susuz bırakılıyor.
Bu ülkede cezaevinden çıkan çocukların 5'te birinin gidecek bir evi bile yok, yarısından fazlası bir şekilde gerisin geri cezaevini boyluyor.
Bu ülke çocuklarını topluma kazandıracak kadar bile sevmiyor.