Hendekleri bırakıp çocukları görelim

GEÇTİĞİMİZ hafta 'Savaş İstemiyoruz! Çocukları Öldürmenizi İstemiyoruz! Girişimi' tarafından kamuoyuyla paylaşılan rapor ortaya koydu ki son 4 ayda silahlı çatışmanın sürdüğü illerde en az 44 çocuk hayatını kaybetti.
Bu sayı şu anda 50’yi buldu gibi görünüyor. En son iki gün önce daha 3 aylık Miray bebek kurşunların hedefi oldu.
Çocuklar mevzubahis olduğunda tek doğru var; silahların susturulması. Ve bu, üzerine güvenlikle ilgili laf kalabalığı yapılacak, gerekçeler üretilecek bir konu değil.
Raporda da belirtildiği gibi, çocukların çatışma nedeniyle hastaneye gidemedikleri için öldükleri, eğitim, korunma ve sağlık haklarından mahrum kaldıkları bu tablo savaşın yan sonucu olarak kabul edilip görmezden gelinemez!

Elbette, çocukların öldürülmesi bir toplumun vicdanına bıçağı en derinden saplar. Ama bu yazıda raporun hayatta kalan çocuklarla ilgili kısımlarına bakmak istiyorum.
Raporda dikkat çekilmek istenen gerçekler şöyle...
Uzuvlarını kaybeden çocuklar var. Sokağa çıkma yasağının olduğu yerlerde uzun süre temel ihtiyaçlarını karşılayamayan çocuklar var. Sağlık hizmetlerine ulaşamayan yaralı veya hasta çocuklar var. Ebeveynlerinin, kardeşlerinin öldürülmesine tanıklık eden, bazen onların cenazeleri ile aynı ortamda yaşamak zorunda kalan çocuklar var. Gözaltına alınan, tutuklanan, hapis cezası ile karşı karşıya kalan çocuklar var.
Çocukların yaşadığı yerler havan topları, füzeler, mermiler ve bombalar ile hasar görüyor. Çocuklar top, mermi ve bomba gibi çatışma seslerine maruz kalarak yaşıyor. Sokağa çıkma yasağının olduğu yerlerde okullar açılmıyor, komşu mahalleler ve ilçelerde ise çocuklar çatışma seslerinden korktukları için okula gidemiyor. Mensubu oldukları toplumun tarihi ve kültürel değerlerinin tahrip edilmesi, yaşadıkları yerleri terk etmek zorunda kalmaları nedeniyle çocukların kültürel bağları zayıflıyor.