Anayasa

Birinci madde: Dünyanın en demokrat, insan haklarına en bağlı ve saygılı, en âdil, halkına en fazla hürriyet veren ülkesi olan İngiltere’nin (Birleşik Krallığın), bildiğimiz klasik manada yazılı bir anayasası yoktur.

İkinci madde: İngiltere’de laikliğin esamisi okunmaz. Orada din-devlet birliği ve işbirliği vardır. Hükümdar, aynı zamanda millî Anglikan kilisesinin başıdır.

Üçüncü: İngiltere bir istikrar ve devamlılıklar ülkesidir. 1952’de tahta çıkan Kraliçe İkinci Elizabet hâlâ hükümdardır.

Dördüncü: Laiklik demokrasinin olmazsa olmaz şartı değildir.

Beşinci: Laiklik evrensel bir değer değildir, insan hakları ile ilgili hiçbir bildirgede ve sözleşmede zikr edilmemektedir.

Altıncı: Bir toplum, bir halk, bir millet ne halde ise öyle idare olunur.

Yedinci: İdarecilerini beğenmeyen bireyler ve toplumlar aynaya baksınlar.

Sekizincisi: İyi bir anayasa ile ülkenin, halkın, devletin düzeleceğini sananların aklına şaşmak gerekir.

Dokuzuncusu: İyi toplumlar iyi idare olunur.

Onuncusu: Kötü toplumlar kötü idare olunur.

On birincisi: Kötü bir topluma dünyanın en iyi anayasasını yapsanız, o yine düzelmez.

On ikincisi: Pakistan resmen bir “İslam Cumhuriyetidir” ama realitede öyle değildir.

On üçüncüsü: Bilge olamayan bir toplum bilgece idare edilmez.

On dördüncüsü: Eğitimi gerçekten millî olmayan bir toplum iyi olamaz.

On beşincisi: Devletleri, ülkeleri, halkları ayakta tutan birinci unsur, devamlılıktır.

On altıncısı: Sık sık darbelere mâruz kalan toplumlar yabancılaşır ve hastalanır.

On yedincisi: Türkiye, Tanzimat’tan bu yana bir arızalar, kazalar, kopukluklar ülkesi haline gelmiştir.

On sekizincisi: Bu kopukluklar ve ârızalartâmir edilmedikçe, tarihî ve kültürel devamlılığa dönülmedikçe düzelme ve ıslah olmaz.