Ben o eski beni arıyorum...

Dünyevileştikçe yürek yanımız zayıflıyor.

Emellerimiz artıkça, amellerimiz eksiliyor.                                             

Nefsimiz her geçen gün azgınlaşıyor.

Nefsimize gem vuracak yüreğimiz kirlerle ve günahlarla örtülü.

O yüzden nefsimize yenik düşüyoruz.

Kimimiz şu ölçekte, kimimiz bu ölçekte.

Ama bir biçimde nefsimize yenik düşüyoruz.

Utanacağımız yanlışlıklar yapıyoruz.

Başımızı öne eğdirecek günahlarımız hayatımızın bir parçasına dönüşmeye başlıyor.

Birimiz yükselmek için diğerinin ayağına basıyor.

Daha çok yükselme hırsı dur durak bilmiyor.

Daha çok kazanma hırsı yiyip bitiriyor o pak yüreklerimizi.

Kutsallarımız çoğu kez sözde kalıyor.

Pratik hayatımızı şekillendiren gerçekler üzerinden yeni ilkeler ihdas etmeye başladığımızda giderek kendimiz olmaktan çıkıyoruz.

Hayatımızı kutsallarımıza göre tanzim edeceğimize, sürüklendiğimiz yeni hayatlarımızı meşrulaştıracak yeni ilkeler ve argümanlar üretiyoruz.

Giderek kendimiz olmaktan çıkıyoruz.

Bir başka şeye dönüşüyoruz.