Kalbimizde yâre değen bir yara...

Soğuk kış geceleri, yüreğimiz nasıl da yangın yeri. Ateşin içinde soluk almaya çalışıyoruz. Ölüyor, durmadan ölüyoruz. Gündüz düşleri, bir mumu söndürür gibi karanlığın içinde terk ediyor bizi.
Birer alev topuyuz devirirken saatleri.
Bitmiyor fitne, dinmiyor fesat. Bizi bizden ayıran her eylem çamurun içindeki nuru unutturuyor. Biz halbuki elmas gibi parlatmaya geldik umudumuzu. Birlikte her ezberlenmiş katliam senaryosunu açığa çıkarmaya niyet ettik.
Yüz yıldır bizi kandıran, birbirimize düşüren nifak tohumlarını yuttuk da geldik. Yeni bir devran bu. Tuzağa düşmüyor, kanmıyoruz.
Kan çanağında boğulmamız için tazyikli çatışma kurguları pompalanıyor durmadan. Hayır! Hiçbir şey eskisi gibi değil. Dakikalarla saniyelerle değiştik, değişmeye devam ediyoruz.
***
Yüz yıl evvel Çanakkale'de yedi düvelden binlerce genç savaştı, göçtü gitti. Bunca şehit kanı üzerinden geçilemedi Çanakkale. Fakat birkaç yıla kalmadan memleket işgal edildi, Boğazlar'dan başlayarak içeri girdi düşman askeri.
Şimdi, 15 Temmuz'dan sonra şunu yakinen anladık. Çanakkale geçilemediği içindir ki sonradan elini kolunu sallayarak işgale gelen devletlere karşı Kurtuluş mücadelemizi cesaretle verebildik.
O birliği, o dirlik ruhunu Çanakkale'de yaşatabildiğimiz içindir ki sonradan pes etmedik, ehlileşmedik ve vatanımızı savunmaya kaldığımız yerden devam edebildik.
Bir başka deyişle, birinci dünya savaşında yenilmiş de olsak, Osmanlı devleti yıkılıp işgal edilmiş de olsa Çanakkale ruhu diri kaldı, ta ki Kurtuluş savaşını verebilelim.
Bu sefer de olan bu işte. Evet yılbaşı gecesi onlarca masum kişi katledildi, evet durmadan bir yerde bombalar patlıyor, canlı bombaların pimi çekiliyor, evet terör ve işgal hareketi her koldan bizi kuşatmış halde, kana doymuyor. Ama buna rağmen 15 Temmuz'la açığa çıkan diriliş ruhumuz tüm hızıyla bizi kuşatmaya devam ediyor.
***