Yas günlerinde futbol

YASTAYIZ, içimiz kan ağlıyor. Alçak terör saldırıları 38 canımızı almış, hiçbirimizin aklı başında değil.
Dün maç başlarken içimden “Benim aklım maçta değil, futbolcuların, hakemlerin de farklı olmadıklarını biliyorum. Kolay iş değil sahaya çıkacak gücü bulabilmek” diye geçirdim. Maç öncesi seremonide, polislere çiçek verirken yüzlere yansıyan ifadeler, düşüncemde pek de haksız olmadığımın kanıtıydı. Böyle ağır bir havada, duygusal açıdan zorlayıcı bir atmosferde başladı maç. İlk atak Galatasaray’dan geldi, Sneijder doğru kafa vuruşunu yapacak dengeyi sağlayamadı. Başlangıç düdüğüyle birlikte iki takım da hızlı çıkışlarla pozisyon üretmeyi amaçladı.

G.Saray, Podolski’nin şık ara pasıyla hazırladığı pozisyonu (Bruma üzerinden) Yasin’le gole çevirdi ve çabasının karşılığını almış oldu. Ancak bu süreçte Gaziantepspor da rakip yarı sahaya taşıdığı hemen her atağı bir şekilde noktalamayı başardı, net gol pozisyonları yakaladı veya yakalamasına ramak kaldı...

ALKIŞLAR GÖKHAN’A

İki tarafın da gol üretebileceği devre böylece sona erdi. İkinci yarıya kendisini rahatlatacak ikinci golün hayaliyle başladı Galatasaray. Eğer uzak mesafeli şutları çok iyi maç çıkartan kaleci Gökhan’a takılmasaydı, bu hayali daha erken de gerçekleştirebilirdi. Baskı giderek arttı ve 66’ıncı dakikada yine Podolski’nin hem tasarladığı hem de asistle taçlandırdığı pozisyonda yine Yasin’in ayağından geldi gol. Gaziantepspor’un farkı 1’e indirmesi umutlarını tazelese de çok geçmeden 10 kişi kalması mecburen hızını kesmesine yol açtı.