Deprem günlükleri-3: İyiliğin binasını sorarsan

Usul usuldur ve usulüncedir. Türkiye’de dipten, derinden, ağır ağır akan bir ırmak gibidir. Her zaman görevini yapar, her zaman yolunu bulur, tüm çatrakları aşıp geçme gücü olan bir ırmaktır çünkü.

Bazen pelerin giyer. Kafasında bir bareti, baretinde bir ışığı, sırtında bir yeleği, elinde bir kazması vardır. Elini, bir umuda uzatır gibi üç aylık bir bebeğe, altı yaşındaki bir evlada, yirmi yaşında bir genç kıza, kırk yaşında bir babaya, yetmiş yaşında bir nineye uzatır. Uzattığı ele bir el deyince dünyadaki vazifesini tamam ettiğini hisseder ta yüreğinde. Taşta yatar ama taş olmaz hiçbir vakit kalbi. “Dün gece yer hanesinde yastığım bir taş idi / Altım çamur üstüm yağmur yine gönlüm hoş idi” ne demek, iyice bilir çünkü.

Bazen yola düşer. Kendi dişinden, kendi tırnağından, kendi yoksulluğundan artırdığı ne varsa bir koliye, bir bagaja, bir minibüse, bir tıra doldurur. “Dar günde sade kendini düşünene namert denir” ne demek, iyice bilir çünkü. Verirsek karşılık beklemeden verir. Memleketini sevdiği gibi sever yüzünü hiç görmediği zor zamandaki kardeşini. Nefes alıp vermeyi sevdiği gibi sever insanı. Öyle nedensiz, öyle kendiliğinden…

Bazen bir kumbaraya...