Çivili ayakkabıyı evde bırakmak

Bir varmış iki yokmuş. Evvel de, ahir de O imiş. Az gidenle de, uz gidenle de değil, menzile vasıl olmayı dert edinenle yol gidilirmiş. İsim isme, kisip kisbe, semt semte benzer imiş. Geçmiş zaman söylenir, yalan gerçek vakit geçer imiş.

Masal bu ya, maceraperestin biri “Bu ülkede zenginlik varmış, ben de çalışıp çabalayıp bir şeyler kazanırım, ardından memleketime dönerim” diyerek düşmüş yola. Nice zorluğu aşıp, kâh düşüp kâh kalkıp varmış bu ülkeye.

Ülke yeşiller içerisinde, denizi deniz, dağı dağ, ırmağı ırmak bir ülkeymiş amma bir de tuhaflığı varmış ki Âdemoğulları var oldu olalı böyle tuhaflık görülmemiş.

Bu ülkede herkes elinde bir küp yağ ile dolaşırmış. Ne vakit yolda yürüyen birini görseler o yağı sokağa dökerler, karşıdan gelenin yağa basıp düşmesini beklerler, yağa basıp düşen olduğunda da kahkahalarla gülerlermiş.

Vaziyet öyle imiş ki yağın ne zaman ve kim tarafından döküleceğini asla bilemediğiniz için bir başkası döktüğünüz yağa basıp düştüğünde ona gülerken siz de bir yağa basıp düşermişsiniz de başkaları da size kahkahalarla gülermiş.

Bizim maceraperest, bu zagonu bilmediğinden daha bu ülkenin en büyük şehrine adım attığı ilk...