Bir Hüdhüd hikâyesi

Derler ki zaman zaman içre imiş, mekan mekan içre. Yazlar yazlanır, kuşlar kuşlanır, oğullar oğullanırmış. Gün güne değer, dünya devridaim üzere döner dururmuş. Dünya döndükçe insan, “ben burada dururum” sanırmış. Amma hayıf. Dünya döner, insan ölürmüş.

Hz. Süleyman’dan izin alan Hüdhüd, nice yollar aşıp nice badireler atlatıp bir yol aramaya koyulmuş. Nice bir yol ki sonunda varlığın hakikatinin sırrının gölgesi belki karşısına çıka. Eli boş dönme ihtimali daha kuvvetli. Fakat Hüdhüd sorana, “bizim itiyadımız kanat çırpıp yol almaktır. Sonunda darılarla dolu bir vadiye de çıksak gam değil, tuzaklarla dolu bir avcı koyağına da. Biz itiyadımıza bakalım” dermiş.

Az mı gitmiş çok mu bilinmez, kanatlarının iyice yorulduğu bir demde bir ağacın üzerine konuvermiş Hüdhüd. Gecenin karanlığı yavaş yavaş inmeye başladığında otağlarına Hüdhüd’ün geldiğini gören baykuşlar birer ikişer gelmişler. Süleyman Peygamberin can yoldaşına diz kırıp selam etmişler.

Bilge baykuşların en bilgesi “birkaç gün misafirimiz ol. Ol ki muhabbetin yolunu açalım, derdimizin dermanını sende bulalım” demiş.

Teklifi kabul eden Hüdhüd, baykuş otağına misafir olmuş.

O gece ilk soru genç bir baykuştan gelmiş. Demiş ki “sebep nedir?” Hüdhüd duraksamadan cevap vermiş: “Kaderin yoldaşlık edendir.” Bir başkası sormuş: “Aşk nicedir?” Hüdhüd cevap vermiş: “Kibriti yar çaktıysa ateşin içinde serinlemektir.” Biraz yaşlıca bir baykuş girmiş araya: “Ya ömür nedir?” Hüdhüd demiş ki “imtihanındır. Yanında götüreceğini seçtiğin zamandır.” Diğeri eklemiş: “Ya zaman nedir?”