Döngü kırılmadıkça

Seçim sonuçlarına ilçe ilçe girdiğinizde bir baş­ka Türkiye ile karşılaşacaksınız:
İç Anadolu’dan Doğu Anadolu’ya, Karadeniz’den Akdeniz’e göreceksiniz ki, kasaba­larda CHP yok!
Çocukluğumda, babamla birikte seçim sonuç­larını radyodan dinlediğim dönemde, CHP’nin ka­leleri olan Sivas’ta, Tokat’ta, Malatya’da, Trabzon vb. illerin hem merkezlerinde, hem de taşralarında neredeyse hiç yok.
Bu, bir sürülmüşlüğün ya da kaçışın sonucu...
O illerin, eskilerin deyimiyle Cumhuriyetçi “mü­nevverleri”, ekonomik ve kültürel açıdan kuraklaş­maya uğrayınca ya da gerici, tutucu kasaba alış­kanlıkları ağır basınca kentlerini terk ettiler yavaş yavaş.
Çağdaş yaşamı içselleştirmiş Aleviler de, tüm bu gerekçelerin ötesinde dışlanmayla, ötelenmeyle, dahası kırımla, öldürümle karşılaşınca aynı yola başvurmak zorunda kaldılar.
Güneydoğu’da da, özellikle 12 Eylül döneminde resmi ide­olojiye dönüştürülen “Türk-İslam sentezi” diye tanımlanan bas­kıcı, ırkçı softalık, Güneydoğu’da gele­neksel ağalık-beylik düzeninden beslenen tarikatçılığı ve gerici feodal bağların hortla­masına yol açtı.
CHP Güneydoğu’da bugün en çok yüzde 1-2 düzeyinde oy alı­yorsa, büyük ölçüde altında yatan neden budur.
Seçim sonuçlarını inceleyin, o yöre insanı ya din­ci, ya da etnikçi partiye oy vermiş...
Anadolu’nun diğer birçok “kasaba” ve “kasa­balaşmış” kentlerinde de benzer bir tabloya tanık oluyoruz:
Yine dinci, mezhepçi parti ya da etnikçi parti öne çıkıyor. Etnikçi partinin yalnızca adı ve üstünden siyaset yaptığı etnik köken deği...