Ecrin

Haberi alır almaz yola çıkıyoruz. Bir an önce varmak istiyoruz. Yol bitmiyor.Daha kimse gelmemiştir diye düşünürken, evin bahçesini ve yanındaki boş arsayı dolu buluyoruz. İnsanlar sanki büyük bir ateşin...

Haberi alır almaz yola çıkıyoruz. Bir an önce varmak istiyoruz. Yol bitmiyor.

Daha kimse gelmemiştir diye düşünürken, evin bahçesini ve yanındaki boş arsayı dolu buluyoruz. İnsanlar sanki büyük bir ateşin etrafında toplanmış. Ateşin düştüğü yerdeyiz.

Herkes acının bir ucundan tutmaya, ağırlığını hafifletmeye çalışıyor. Sonucun ne olduğunu bilemiyoruz. Nihayetinde; her kuş kendi kanadıyla uçuyor.

Hepimiz ‘bir acıya kiracı’yız. Ecrin’in anne ve babası ise acının sahibi.

Ersin Çelik kardeşimiz, derin ve yüksek acıya rağmen sürekli şu sözü mırıldanıyor: “Emanetti, bizim değildi.” Ah teslimiyet.

Bir arkadaşımız kederli bir sesle şunu söylüyor: Acı o kadar yoğun ki ona giremiyoruz.

YAZININ DEVAMI
ÇOK OKUNAN YAZARLAR
YAZARIN DİĞER YAZILARI
Kastamonu hakkında 28 Eylül 2019 | 509 Okunma Ölümle ilgili 25 Eylül 2019 | 576 Okunma Son zamanlar 21 Eylül 2019 | 268 Okunma Buradan bakınca 18 Eylül 2019 | 3.018 Okunma Takip mesafesini korumak gerekiyor 14 Eylül 2019 | 386 Okunma
TÜM YAZILARI
Yorumlar