Unutamadığım futbol deplasmanları..

Takım deplasmana gider de, seyirci gitmez mi?.
Benim ilk deplasmanım 1956 yılındaydı. O zamanlar dünyanın en efsane takımıydı Macarlar.. Onlarla İstanbul'da milli maç oynayacaktık..
Önce İzmir'e gittiler..
İzmir karmasına tonla gol attılar..
Ama Ankara'da, Orhan Şeref Apak'ın çıkardığı muhteşem takım ve oynattığı harika taktikle öyle evirip çevirdik ki maçı, 19 Mayıs'ta maçı izleyen ağabeyimle "Biz bu maçı kaybettik ama misli kazanırız" dedik.
Türkiye zamanın yenilmez armadası Bozsik, Kocis, Puskas, Czibor, Hidegkuti'li o efsane takımı yenerse tarih olurdu. Tarih yaşanırken orda olmalıydık..
Maçtan bir gün evvel, eve geldim ki, ağbim yok.. Allem etmiş, kallem etmiş, annemi kandırmış, hem izin, hem para almış, öğle treni ile İstanbul'a gitmiş..
Hem maçı kaçırmak, hem de ağabeyim tarafından ekilmiş olmak, yıktı beni..
Odama kapanmış hüngür hüngür ağlıyorum.
Yaş 16.. Akşam kapım açıldı..
Babam girdi içeri..
"Kalk, hemen İstanbul'a gidiyorsun" dedi.. "Al şu parayı, doğru istasyona.." Eve gelince beni sormuş.. "Öcal gitti, o kaldı diye odasında ağlıyor" cevabını alınca, "Benim oğlum gitmek istiyor da neden bana söylemediniz" demiş ve dalmış odama..
Parayı kapıp doğru Ankara garına gittim. Gece yarısına doğru tren.. Rötar yapmazsa, ucu ucuna maça yetişme ihtimalim var..
Garın loş bekleme salonunda oturup bekliyorum ki, biri girdi kapıdan..
"İstanbul'a gidecek var mı?. Arabamla gidiyorum.
Tren bileti fiyatına götürürüm.." Dört kişi fırladık.. Araba sabah erkenden İstanbul'da olur, benim de maça yetişmem kesinleşir. Adam da maça gidiyormuş meğer..