Umudunu yitirme...

Gökyüzü sıkılmış bir yumruk gibi gergindi...
Gök yırtıldı birden. Mavi bir atlas kuşattı çocukların gözlerini...
Bir haziran sıcağında umutlarımızı rüzgâra verdik.
Sevdaydık biz, el kadar maviler döküyorduk serin vadilerde.
Homeros’un ışık sahilinde avuntular içindeydik.
Sığ sulardaydık!
Aydınlıksızdık!
Kan ısısındaydık!
Gerilerde kalan yılları arıyor gibiydik.
Gece çılgını mor sevdaların içinde büyürken Andre Breton, Paul Eluard, Turgut Uyar ve Cemal Süreya ile yolculuğa çıktığımız kış akşamlarını özlüyorduk.
“Dünya portakal rengi, dünya hep mavi miydi acaba”, diye hayatı kucaklıyorduk.
Akdeniz’in palmiyeli parkında, gençlik düşleri kurup karanlık denizlere akarken özlemlerimizle avunmayı yeğliyorduk...
Edip Cansever’den şiirler okurduk:
“Bir buluşma yeridir şimdi hüzünlerimiz
Biz o renksiz, o yalnız, o sürgün meduzalar
Aşar söylediklerimizi çeker gideriz
Ülkemiz, toprağımız her şeyimiz...”
Terk edilişlerin, özgürlüklerin o gizli duvarında yüreği tel örgülere takılmış kadınları ve erkekleri tanıdık.
“Herkes özgür olmadıkça kimse özgür değildir” tümcesini kendimize ilke edinmiştik.
Başta düşünce, ifade, inanç, eğitim, örgütlenme ve teşebbüs özgürlükleri olmak üzere tüm sivil ve siyasi özgürlükleri çoğulculuğun, barış ve uzlaşmanın temel koşulu olarak görürdük.
Bize hep hayata dair çok şey olduğunun sözünü verirlerdi.
Sonra unutulup giderdi...
Artık alışmıştık!

***

Uçsuz bucaksız bir deniz, bunalmış gibiydi kuş gölgelerinde.
Çaresizdik!
Yapayalnızdık!
Umudun resmini çizerdik bembeyaz bulutlara.
Tıpkı son fener bekçilerinin sessizliğinde...
Fesleğen yapraklarını koklardık sabahın aydınlığında.
Geceyle gündüzü karıştırırdık Homeros’un ışık sahilinde.
Yıldızlar göz kırpardı.