Terör kıskacında yaşamak!..

Düşüncelerin düğüm düğüm olduğu saatler vardır, hayatın gelgitleri... 
Biz Marquez’in Kolombiya’ya, Asturias’ın Guatemala’ya, Neruda’nın Şili’ye kötülük etmiş birer “vatan haini” olduğunu aklımızın ucuna bile getirmeyiz... 
Oysa onlar, kendi yöneticilerince sevilmeyen, dışlanan, ötekileştirilen, horlanan,işkenceden geçirilen sanatçıları, şairleri, düşünürleri, edebiyatçılarıdır... 
Bir dönem Türkiye’de sanatçılar, aydınlar, bilim insanları, edebiyatçılar, tek parti döneminde, çoğulcu demokrasiye geçtiğimiz yıllarda, askeri darbelerde, sivilyönetimlerde birer “vatan haini” değiller miydi? 
Nâzım Hikmet, Sabahattin Ali, Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz, Turhan Selçuk, YaşarKemal, Can Yücel, İlhan Selçuk, Çetin Altan, Sadun Aren, Behice Boran, Yılmaz Güney, Ahmet Kaya ve daha nice aydınlık yüzlü insanımız. 
İkiyüzlü, sevgiden uzak bir toplumuz... 
Bağnazlığın ve ilkelliğin sarmalında sanatın içine tükürenlerle birlikte yaşamaya çalışıyoruz. 
Nâzım Hikmet ne demişti: 
“Ben bir vatan hainiyim!” 
Yazarın, sanatçının, edebiyatçının gücü her dönemde çağdışı politikaları ve ilkel düşüncenin engelini aşıp geçiyor... 
Avrupa’nın liberal burjuvası da azgelişmiş ya da gelişmekte olan ülkelerin aşağıladığı, hor gördüğü, ezdiği sanatçıları, yazarları ödüllendiriyor.

***

Yazımı Cumhuriyet İzmir Bürosu’nda yazıyorum... 
Hava yine bulutlu ve serin. 
İnsan kısacık yaşamında her şeyi göremez ama bakmakla ve görmek, görmekle anlamak, anlamakla algılamak arasındaki ayrıntıları kavrayabilir. 
Fransız ve Rus devrimini kim gördü? 
O devrimin içinde yaşayan kuşaklar mı?