Sevgi duvarı...

Güneş yüzünü gösterdi günler sonra. Bir çocuk ağladı sabahın ilk ışıklarında... 
Irmak kıyılarında mavi tebeşir evler vardı... 
Karl Krolow’un ağıtları tüm yüzlere yansıyordu. Düşsüz uykularımızda kömür rengi bükülen kurşunlar görülüyordu... 
Bir aşk masalının orta yerindeydik oysa. Tüm sevişmeleri yarım bırakmıştık. Ağlamak istiyor ağlayamıyorduk... 
Bir yerlerde birileri konuşuyordu, dar odalarda menekşeler büyüyordu... 
Hep umuda koşmuştuk, hep bir şeyler aramıştık!.. Sen bir yaz boyu o deniz kıyısındaki kahvedeydin. Işıldayan gözlerinle yarınların habercisiydin... 
Darmadağın olmuş bir yaşamın, o olanca mutsuzlukların büyüyen hüzün çiçeğiydin sen!.. 
Bir gece yarısı Varşova Garı’nda rüzgârda uçuşan saçlarınla koşup gelmiştin... 
O an ne düşünmüştün bilmiyorum ama eski bir gramofonda çalan şarkı bize nice sarhoş günlerimizi geri getirmişti... 
Ve ikimiz birlikte dinlemiştik şarkıyı:

Tam ortasında göçtü kışın: 
Dereler donmuş, neredeyse bomboştu havaalanları. 
Yağan kar bir başka biçime sokmuştu anıtları; 
Civa düşmüştü ölen günün ağzında 
Elimizde bütün göstergeler birleşiyor 
Öldüğü günün soğuk, karanlık bir gün olduğunda.

W. H. Auden’in, Yeats’in anısına yazdığı dizeler bu kez bir Prag sabahında karşımıza çıktı. Kan ezilmiş tutkular büyüdü... 
O sabah bir kez daha yüzüne baktım... 
Şakaklarında işkence izi, gözlerinde demir sürgü vardı... 
Belki sen Paul Eluard’ın yasaklanmış sözcüklerinden çıkıp karşıma dikilmiştin...

***

Biliyor musun umut paramparça değil, yabanıl değil sevişmelerimiz... 
Varşova’da o karlı gece hiç bitmeyecek sanmış, nice düşler kurmuştuk birlikte... 
Korku ve özlem!.. 
Belki de köleliğe dönüşmüş bir özlem. Yitirme duygusu da korkuyu içinde saklıyor olmalı...