Seni kim öldürdü çocuk?...

Nereden başlasam, neyi anlatsam sana bilmiyorum... 
Başımı göğe kaldırıyorum, bakıyorum uzun uzun. 
Kasım güneşi altındayım... 
Günün orta yerindeyim. 
Katliamı şenlik gibi izleyen, ölüme alkış tutan bir kurulu düzen, çocuklar, kadınlar, gençler, yaşlılar. 
Bir öfke büyüyor çığ gibi... 
Sanki 90’lı yılları, 2000’li yılların başlarını yeniden yaşarken, savaş çığırtkanlığı yapanları, Yeni Dünya Düzeni’nin yılmaz savunucularını yeniden görür gibi oluyorum. 
Öfkenin tarihi 200 yıl önce nasıl yazıldıysa bugün de yazılıyor... 
İnancımızı, ruhumuzu, düşüncemizi, insanlığımızı yitirmeyeceğiz, emperyalizme boyun eğmeyeceğiz. 
Bağdat misket bombalarıyla vurulurken de haykırdık Şam yakılırken de... 
Suruç ve Ankara’da kan akarken de. 
Arap’ın, Afganlının, Filistinlinin, Afrikalının, Fransızın, Türk, Kürt herkesin yanında olduk. 
Bağdat yanıyordu alev alev... 
Alevin acısının mavi olduğunu biliyorduk... 
Nice katliamlara tanık olmuştuk, faili meçhullere. Hayat ağacının dallarına sarılmıştık.