Ölen biziz...

Bir yandan ötekileştirme, ayrıştırma öte yandan teröre karşı miting... 
“Milyonlarca nefes, teröre karşı tek ses!” 
Elbet teröre karşı tek ses, ama insanlığa göre de tek ses! 
Terör nereden gelirse gelsin hep birlikte, hayatın o ince çizgisinde nice ölümleri, acıları, hüzünleri görerek. 
Suruç katliamı 33 can... Ceylanpınar’da alçakça öldürülen iki polis... Cizre’de 17 cenaze... Iğdır’da 8 polisimize kurulan bombalı tuzak.
Bodrum kıyılarından açılan şişme lastik botun batmasıyla 34 mülteci daha ölmüştü... 5’i bebek, 6’sı çocuk... 
Televizyon ekranlarında hızla dönen, araya reklam girince pek anlayamadığımız ölüm haberleri. 
Sahi hacdaki vinç faciasında kaç yurttaşımız ölmüştü?
12 mi, 13 mü, kaç? 
Alt alta koyduğum tüm sayılar, ölümler, televizyon ekranlarında sadece alt yazı olarak geçiyor. 
Unutkan toplumuz... 
Bir iki gün içinde değil, birkaç saat içinde unutuyoruz ölümleri. 
Her sayı bir acı! 
Milyonlar nefes alıp veriyor, terör giderek azgınlaşıyor... 
Her Kürt yurttaşımız potansiyel terörist bu ülkede, eğer AKP’ye muhalifse... 
Ben ise günlerdir ölüm, acı, hüzün üzerine yazıyorum... 
Acı, durmuş bir saatin sarkacı mı, gökyüzünün kapkara bulutlara bürünmesi mi, yüreklerin bağnazlığında tüten bir ateş mi? 
Uzun uzun düşünüyorum!