Ne Türkçüyüz ne Kürtçü, Türkiye ahalisiyiz...

Herkes barış istiyor ama ülkenin en önemli gündemi şiddet, savaş ve ölümler... 
Gediz Ovası’nda domates toplayan 200 Kürt işçinin kaldıkları damlar yakılıyor... 
200 Kürt işçi canlarını zor kurtarırken benzer bir durum Bolu’da okul inşaatında çalışan işçilerin başına geliyor. 
Ardından Ankara’da “teröre hayır, kardeşliğe evet” yürüyüşü yapılıyor TOBB’nin önderliğinde... 
Kimi memur, işçi sendikaları, esnaf odaları ve binlerce kişi katılıyor bu yürüyüşe...
Sağdan, soldan, ortadan tüm siyasetçiler barıştan, sevgiden, kardeşlikten söz ediyor etmesine de, sokağa salınanlar neredeyse her Kürt yurttaşımızı “potansiyelterörist” olarak görüyor. 
Toplumsal akıl, sağduyu, bilinç kalmamış... 
Gediz Ovası’nda Bolu’da ekmek parası için Güneydoğu’dan kalkıp gelen Kürt tarım işçileri, kimilerine göre terörist, PKK’li yani... 
Cizre’de yaşayan insanların tümüne Kürt olduğu için terörist muamelesi yapılması, evlerinin delik deşik edilmesi, gece ekmek almak için çıkan 74 yaşındaki bir yurttaşın güvenlik güçlerince öldürülmesi... 
Ve sonra Ankara’da “teröre hayır, kardeşliğe evet” yürüyüşü... 
Kardeşlik, sevgi, barış; ay yıldızlı bayrağımızı taşıyarak mı gelir yoksa toplumsal akıl ve bilinçle mi?
Cizre’de, Silopi’de ve Güneydoğu’da pek çok yerde PKK, alçakça kanlı eylemler yaparken, devlet sivil halka şiddet kullanıyor açık açık... 
Pek çok masum sivil yurttaşımız, genç, yaşlı, çocuk, kadın, erkek denmeden öldürülüyor, yaralanıyor...

***

Başkalarının hayatlarını önemsemeyen, sevgi değil nefret sarmalında kan gölünden beslenen düşüncenin temsilcileri, ay yıldızlı bayrağımıza sarılı tabutların başında timsah gözyaşları döküyor.