Lemnos’un kadınları...

Bir mavi akşamın ortasında kiralanmış bir sessizliğin dakikalarının tadına varıyoruz...
Dışarıda inceden bir yağmur yağıyor...
Douglas Dunn’un “Ben sende yaşıyorum, sen bende yaşıyorsun” dediği geceyi yakalamaya çalışıyoruz...
Bahçede yalnızca bırakıp gittiğin salıncak ya da en sevdiğin kitabın, güneş saatinin yanı başında...
Gece kâbuslarla çınlıyor...
Birbirine yapışık evlerde çocuklar ağlıyor, kendi horlamasında çürüyüp giden bir adam eski sevdalarla avunuyor...
Polisler sessiz adımlarla kapıları kontrol ediyor, ayak sesleri insanlara dönüşüyor sokak lambaları altında...
Lemnos Kralı Thoas’ın sesi midir yoksa karanlığın içinde yükselen!..
Niçin gereğince tapınmamışlardır Lemnos Adası’nın kadınları Tanrıça Aphrodite’e?
İşte cezalandırılmış kadınların öfkesidir o çığlık Kral Thoas’ın sesi gibi gelen. Lemnos kadınları sevişmek istiyorlar kapı aralığında bağırırken...
Bir mavi akşamın ortasında, yeryüzündeki son piyano çalıyor. Bach’ın yapıtlarından Mozart’a, Chopin’e, Debussy’ye geçiliyor...
Duvardaki o antika saat, paşa dedenin yüzyıllık fotoğrafı, mavi çiçekli çini vazo ve yeşil kadife koltuklar...
Biz tıpkı Erik Stinus gibi düşlerimizi çiziyoruz duvarlara...
Hiç de acelemiz yok, gün ışığında tüm renkler hakkım olmalı, bütünüyle yazılmalı şiir, her sözcüğüyle...