Kadınlar için adalet...

Yüreğimde sessiz akan bir ırmak ve hüzün...
Buzul mavilerinde bilinmez bir yolculuğa çıkıyorum...
Eski yazılarım masamın üzerinde duruyor. Onları karıştırırken o kırık dökük yıllara gidiyorum...
Gecenin ilerlemiş saatinde Şişli’de kâğıt mendil satan çocuklar.
En küçüğü 6, en büyüğü 9... Kızlı-erkekli bir grup...
Araçların arasında dolaşırken görüyorum onları.
Yıllar öncesine gidiyorum...
Ah benim çocukluğum, yazlık sinemalarım.
Ne kadar da çok özlemişim.

Yıldızları ve çocukları düşününce dalmışım. Gecenin ahenkli sessizliğini yaşamak istiyorum.
Yüreğimizde sessiz akan bir ırmak, gözlerimizde hüzün.
Yaşama ilişkin şeyler yazmak, gülümsemek biraz olsun. Sevgiyle kucaklamak bu topraklarda yaşayan herkesi.
Aydınlığı istemeyenlere karşı çıkmak...
Laikliği savunmak.
Birlik, beraberlik, kardeşlik.
Bunları düşünürken bir fırtınaya tutulmuş küçük bir teknede, denizin dalgalarıyla boğuşuyoruz.
Ölümlere alışmış bir toplumuz...
Suruç, Ankara Gar, Güvenpark metro çıkışı, İstanbul Beşiktaş, İstanbul Atatürk Havaalanı... Şehit cenazeleri geliyor hâlâ...
Hain PKK haince saldırıyor...
Acıları bal eyliyoruz...
Bunlar yetmezmiş gibi bir de birbirimizi kırıyor, kısırdöngünün içinden çıkamıyoruz.

***

Arkadaşlarımız 238 gündür özgürlüklerinden yoksunlar...
Akın Atalay, Murat Sabuncu, Kadri Gürsel, Güray Öz, Hakan Kara, Turhan Günay, Musa Kart, Önder Çelik, Bülent Utku, Mustafa Kemal Güngör, 177 gündür tutuklu Ahmet Şık ve 80 gündür tutuklu olan Emre İper...
Onlar dimdik ayaktalar...
Dirençliler...
Buradan kocaman bir selam gönderiyorum ve hepsinin yanaklarından öpüyorum...
Hayatın akışı böyle işte...
Gölgeli gece yarısında yolun kenarında sanki...
Gözlerimi yumuyorum, düşünüyorum bir kez daha.
Hani Yves Bonnefoy’un dizeleri var ya insanın yüreğine mıh gibi saplanır...
Öyle bir havadayım...