Islak yeleli atlar...

Mavinin içinde bir kuş beni alıp götürecek çok uzaktaki denizlere...
Bir kız çocuğu olanca çılgınlığıyla kendi zamanlarını yakalayacak. Deniz kıyısında uyandığımda, tüm ağaçlar çiçekleriyle canlanacak...
Sevgililer coşkularıyla buluşacak meydanlarda...
Islak yeleli atlar bize özgürlüğün geç günlerini getirecek...
Yedi renk görkemindeki tüm sevinçler yeryüzünün tüm sabahlarını aydınlatacak...
Çocukluğumdan kalan düşler o kâğıt kayıklarımı savuran rüzgârla buluşacak...
Büyümeyen umutlarımı toplayan cadılar, genç sevdalarımı çalan büyücüler, ülkenin karanlığında koşturan yobazlar, silahlarını kusturan güçler bizleri hiçbir zaman yıldıramayacak...
Hep birlikte haykıracağız güneşe karşı, hep birlikte yitirdiğimiz aşkları arayacağız, hep birlikte sevişeceğiz şarkılar söyleyerek...
Leconte de Lisle’den şiirler okuyacağız genç, yiğit, gülerek, özgür ve utanacak bir şeyimiz olmadan...
Diyeceğiz ki:
“Gel! Soylu sözlerle sesleniyor güneş sana;
Kaybol git sonsuza kadar onun şiddetli ateşinde...
Ve geri dön küçücük kentlere ağır adımlarla,
Yüreğin yedi kez dalmış olarak tanrısal hiçliğe.”
El ele, kol kola dolaşacağız bulvarlarda, çiçekler toplayacağız kırlarda...
Celal Sılay’a özenerek haziran üstümüzde dal dal olacak, bulutlar üstümüzde seyrek, ışık-gölge de bir oyun. Saçların yüzünde tek tek...
İşte o zaman ben senin yanına geleceğim, elle...