Ey özgürlük...

Bahçede bir nar, ıhlamur bir de iğde ağacı...
Geceydi üşüyorduk...
Denize yakın mağaralarda hani bir susuzluk duyar ya insan, bir aşk hisseder ya yüreğinde, bir coşkuyla alevlenir ya evren, deniz kabukları gibi alır avcuna tutabilirsin hayatı.
Hayat böyledir işte...
Gözünü yumarsın aklına yaşanmışlıklar gelir. Kadına şiddet, kadın cinayetleri, tecavüz, çocuk gelinler ve onların acı öyküsü.
Bir bilinmedik yola çıkarsın kaygılarını yanına alarak.
Bir yanda ezen vardır öte yanda ezilen...
Yoksulluk diz boyudur.
Urla’da o yıldızlı gecede Çandarlı üzerinden esen poyraz yorgun Seferis’in anılarıyla buluşur.
Bir İyonya gecesindedir...
Nice acılar içinde düğüm olur, canın sıkılır.
Denize doğru bağırırsın:
“Ne ezen ne ezilen...”
AVM yangınları gelir, bilmem kaç metreden yere çakılan asansör...
Ölen işçiler...
Kadın işçilerin dramı...
Sonu gelmeyen bir yolculuktu bizimkisi, gecenin korkularıyla yoğunlaşan kıyılarında.
Deniz bir başka denize karışırken ben umut arıyorum kendimce...
Çocukların gözleri umutla bakmalı herkese...
Deniz başka bir denize karışırken, kuş cıvıltıları, o ruhları bir olmuş küreklerle, ıskarmozlarla yüzlerinin görüntüsünü kıran sulardaydık.
Çocuklarımız için kaygı çekiyor, onların geleceklerini düşünüyorduk.
Pırıl pırıl gümüş renkli sabahlarda uyanabilecek miydiler?

***

Tek derdimiz ne ezen ne ezilen insanca, hakça düzen istemekti...
Laiklik...
Demokrasi...
Özgürlük...
Barış...
Hukukun üstünlüğü...
Adalette eşitlik...