Ege Denizi’nde toplu mezarlar...

Yoklukla varlık arasında gidip gelirken, bir yandan hüzün topluyoruz, bir yandan daumutlarımızı diri tutmaya çalışıyoruz... 
30 bin, 40 bin ölümüz var derken, ölümleri umursamaz, acıları içine sindirmeye çalışan bir toplum olduk. 
Kin ve nefretle besleniyoruz; sevgisiz, içten pazarlıklı, vurdumduymaz bir halde yalpalayıp duruyoruz kimi zaman... 
AB’ye vizesiz girme düşlerinden vazgeçtik... 
Vizesiz olsa ne yazar, vizeli olsa ne yazar? 
Bodrum’dan, Çeşme’den, daha pek çok yerden Ege Denizi’nin mavi sularına açılangöçmenler, şişme botların patlaması, çürük teknelerin batması, onlarca insanın boğularak ölmesi... 
Adını anımsadığımız sadece Aylan bebek... 
Hayatın derin sularındayım yazımı yazarken. Umutla umutsuzluk sarmaş dolaş benim canım ülkemde. 
Düşler kurarak avunup duruyoruz... 
Ölen kim, öldürülen kim, şehit düşen kim? 
Bu soruyu sık sık soruyorum kendi kendime ve bilerek yine sık sık yazıyorum... 
Ölen ve öldüren, kaçan ve kovalayan bu ülkenin yoksullarının çocukları... 
Terör belası Türkiye’nin yakasına yapıştığını sanıyor ama aldanıyor. Türkiye, Suriyeve Irak gibi parçalanmış, iç savaş olan bir ülke değil. 
Düzenli ve güçlü bir ordusu var, birkaç gün önce uzun uzun değinmiştim... 
Olan demokrasimize, temel hak ve özgürlüklerimize oluyor. 
Terörü fırsat olarak gören bir zihniyet, düşünce özgürlüğünü elinin tersiyle itip atıyor...

***

Ege Denizi toplu mezarlara dönüşmüş, umuda yolculuk, kurulan düşler ölümün adı ya da adresi olmuş... 
Tüm bu olup bitenleri, yaşananları ne çabuk unuttuk değil mi? 
2 milyon sığınmacı gelmiş Türkiye’ye, yedirmiş, içirmiş, yatırmışız... 
Tüm AB ülkeleri 400 bin mülteci alacak ama bunu bile yerine getirmediler... 
AB’ye vizesiz giriş hayali bitti; Ege Denizi’ndeki toplu mezarlar çoktan unutuldu. Şimdilerde PKK ve IŞİD belasıyla uğraşıyoruz, din üzerinden siyaset yapıp ülkeyi şeriatla yönetmek gibi içten içe gelen bir dalgayı göremiyoruz. 
Fransa, Belçika, Almanya panik içinde: