Deniz, Yusuf, Hüseyin ve Demirel...

Süleyman Demirel’in ölümü ve siyasal yaşamımızın bugün içinde olduğu süreç... 
68 ve 78 kuşaklarının çok yakından tanıdığı bir siyasetçi... 
Başbakanlıktan cumhurbaşkanlığına uzanan bir yol... 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat... 
Elbet ölünün ardından konuşulmaz, yazılmaz... 
Peki, televizyon ekranlarında ballandıra ballandıra anlatılıp övülür mü, bir demokrasi kahramanı olarak görülür mü? 
Demirel’i elbet bir gazeteci olarak ben de yakından tanıma olanağı buldum, yüz yüze görüşmeler yaptım, izledim. 
Dinci değil dindar bir siyasetçiydi, kendisine muhalif olan gazetecileri dışlamaz, onları toplantılara, yurtiçi ve yurtdışı gezilerine ayrım yapmaksızın çağırır, sohbet eder, espriler yapardı. 
Şimdi ben 91 yaşında ölen Demirel’in ardından ne yazabilirim! 
Ölüm haberini öğrendiğimde aklıma ilk gelen Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan veHüseyin İnan oldu...
Darağacındaki o üç fidanı düşündüm... 
Yeğeni Yahya Demirel’in mobilya yolsuzluğunu ve onu nasıl savunduğunu: 
“25 yaşında olan bir çocukla uğraşıyorlar...” 
Ortada büyük bir yolsuzluk vardı, Yahya Demirel’in adı “yiyen” olmuştu... 
Mobilya yerine sunta ihraç eden, yani hayali ihracat yapan Yahya, Türkiye’nin gündeminden düşmüyordu. 
Özellikle Cumhuriyet ve Milliyet olayın üzerine gitmiş, büyük vurgunu tüm ayrıntılarıyla ortaya çıkarmıştı...