Bir batık kent görmüştü düşünde... Bulutlar uçuşuyor gibiydi... Öfkesi dinmişti... İçinde derin bi

Bir batık kent görmüştü düşünde... 
Bulutlar uçuşuyor gibiydi... Öfkesi dinmişti... 
İçinde derin bir sızı alıp götürmüştü onu bilinmeyene doğru... 
Serin ve yağmurlu akşamı severdi. 
Çocukluğunu düşündü, babasının ölümünü. İlkokul yıllarını... Topaçlarını, kırmızı köprünün yanı başındaki kahveyi. Niobe’yi, yani Ağlayan Kaya’yı... 
Caddeler ve parklar... 60’lı yılların başıydı. Bir kentin içindeydi tek başına... 
Yelkenli gibi fora edilmiş sevdaları, o lacivert akşamların derinliğinde yol alıyordu... 
Gramofonlar susmuştu. 
Eskisi gibi şiirler de okumuyorduk... 
Delikanlıydık. Genç kızdık! 
Gökkuşağının yüzlerimize vurduğu yıllar geride kalmıştı... 
Tekmil deniz kuşları kaçıyordu... 
Tüm dönüş yolları kapalıydı... 
Dalgalar kayalarda patlıyordu... 
Lawrence’in aşkları duvarlara çizilmiş resimlerde kalıyor, bir gölge oyunu içinde kaybolup gidiyordu... 
Bir batık kentin içindeydik... 
Aldatıcı ama erdemli düşler görüyorduk... 
O gece yine bilinmeyenen bir saatte Miklos Radnoti’den şiirler okuyorduk: 
Dün yağmur çiseliyordu ve önümüzde 
diz çökmüş bir insan gibi duran çalılıktan, çayırlığa 
iki sevdalı çıktı ve uzaklaşıp gittiler 
Çiçekler gibi açılmış dudaklarıyla 
Bugünse yamaçta bize doğru sürünen 
toplardır ve balçık içinde dönen tekerlekler 
Miğferlerle örtülü alınlar 
Ve arkada kan ve ter kokuları bırakarak 
Yürüyen askerler 
......... 
Kumral çocukluk! Çoktandır yoksun artık! 
Yaşlılıksa ulaşılmayacak kadar uzak! 
Dizlerine kadar kan içinde duruyor şair 
Söylediği her türküyü son türkü diye adlandırarak.