Ey aşk, ey aşk!..

Tıpkı bir çocuk gibi, oturdum güneşli göğün altında ve koşup giderken yanından, oynadım dakikalarla...
İçimde tarifsiz bir coşku yeşeriyordu sevdanın doludizgin sevişmeleriyle büyüyen, içimde hınzır bir uğultu eski mevsimlerin hüznünü gösteren...
Tıpkı bir çocuk gibi, yaşanmış hüzün nedir bilmeden, bakıp durdum göklere, yarını aceleye getirmeden...
Rod McKuen çaldı kapımı gözkapaklarımın ardına sığındığında...
Bense tüm yalnızlıkları kendime saklamıştım o an...
Bulutlar geçiyordu art arda karşı kıyıya doğru. Güneş kaybolmuştu. Bir bardak kırmızı şarap masada bana gülümsüyordu.
Artık eylüldü karşımızda duran...
Sakin ve ağırbaşlı olan bizler hüznü yaşıyorduk tenhalaşan denizlerde...
Bakışımın ulaşabildiği son sınırda duvarlar umutsuzluk gibi yüksekti. Gökyüzü kristal bir zindana dönüşmüştü.
Sabahın külrengi ufkunda tattığımız yeni aşklar hiçbir zaman soluk almayacaktı. Ahmed Şamlu, belki de “Çöl baştan başa sis içinde” diyecekti.
Bense böyle havalarda çığlık çığlığa olur, yeri göğü inletirdim:
“Ey aşk, ey aşk!
Kızıl yüzün görünmüyor...”
Tıpkı bir çocuk gibi oturduğum güneşli göğün altından kalktım ve yürümeye başladım.
Gök şimdi gümüş rengindeydi...
İçimde hınzır bir uğultu giderek çoğalıyordu... Birden korktum. Aşkın sığınağa dönüşmesinden kuşku duydum. O yüzden avazım çıktığı kadar bağırmaya...