Bir donmuş güneş...

Kuytu çan kulelerinde gözlerin rüzgârı getirir bana.
Gözlerinde bir giz yanar Antonio Machado’nun bitmez tükenmez ışığında...
Bir donmuş güneş ellerinde yükselir eylül sabahında. Bir mor menekşe benim düşlerimi büyütür senin yüreğinde.
Clement Marot, hüküm süren o eski zamanlardan uzanır patırtılı bir dünyaya kıskanç ve barbarca. Jose Marti mavide ve uzakta arar sevdayı cömert dudakları bulmak için...
Sis basmış ve sular iyice yükselmiş midir?
Zaman Li-Po’nun bekleyişindedir...
Der ki:
“Açılması güç bir kilit gibidir çatılmış kaşlarım / Her gece gölgesi gelir diye düşümde, / Yarısını ona ayırıyorum üstümdeki yorganın...”
Odanın içi bomboş ve yine kaçıp gitmişsin!..
Ben, derin uğultusunu duyuyorum çıktığın yolculukların.
Diyorum ki:
“Benden selam söyle Aleksandros Matsas’a...” O saatte ellerinde yıldızlar ve deniz kabukları olmalı; gözlerinde suların serin karanlığı...
Gözlerini açtığın zaman önce ben karşılamak isterim seni!..
Önce boynundan öpmek, kulaklarını okşamak, saçlarını taramak en büyük tutku benim için... Sonra oturup konuşmak seninle baş başa dertleşmek en büyük dileğim...
Vladimir Mayakovski’yi birlikte okumak, birlikte haykırmak geceye karşı...
Biliyor musun, hiç söyledim mi sana, anımsıyor musun şu dizeleri: