İslam milleti ve ötekiler

Türkiye, halkı gayr-i müslim ve rejimi sözde laik demokratik olan ülkelerle andlaşmalar, anlaşmalar, ticaret, ortaklık vb. şekillerde ilişkiler kuruyor. Andlaştığı bu ülkelerden hıyanet gördüğü, yarı yolda bırakıldığı, arkasından kuyular kazıldığı oluyor, devlet ve millet olarak bu durumdan zarar görüyoruz, moralimiz olumsuz etkileniyor.

Niçin?

Çünkü eşyanın tabiatını unutuyor, duygusal, akıl ve gerçek dışı beklentiler içine giriyoruz.

Din-millet-etnisite-menfaat ilişkisi, dinin topluluklar üzerindeki etkisi ile İslam davetinin şümulü konusunda birkaç yazı yazarak eşyanın tabiatına ve bu konulardaki ilâhî irşada ışık tutmaya çalışacağım.

Milliyet, millete ait olmayı ifade eder, milliyetçilik ise bu aidiyeti, dinin de önüne geçirerek bir dava, bir ideoloji haline getirmektir. Kur’an-ı Kerim millet kelimesini bugün meşhur olan “ulus, etnik birliğe dayalı toplum” manasında değil, din manasında kullanır. İslam etnik aidiyete ve bu aidiyetin İslam ile çatışmayan özelliklerini/değerlerini korumaya karşı değildir, onun karşı olduğu husus “ümmet birliğini ve din kardeşliğini bozan veya ikinci plana atan milliyetçilik”tir. Bu hükümleri kutsal kaynaktan görelim:

“Sen onların milletine (dinlerine) uymadıkça Yahudiler de Hıristiyanlar da senden asla memnun kalmayacaklardır. De ki: ‘Asıl doğru yol ancak Allah’ın yoludur.’ Eğer sana gelen ilimden sonra onların arzularına uyarsan, bilesin ki artık Allah sana ne dost ne de yardımcı olacaktır.” (Bakara:120)