Hristiyan din adamlarının sapkınlığı

Fıtrat yaratılış demektir; insanın yaratılıştan gelen tabii özellikleri, vasıfları, ihtiyaçları, arzuları… vardır. İslam irfanına göre insan eşref-i mahlukattır (yaratılmışların en değerli ve üstün olanıdır), bilkuvve mevcut olan bu değerin hayatta gerçekleşebilmesi için iyi bir eğitime ihtiyaç vardır. İyi bir eğitim insanı erdemli kılar, erdemli insan mutedil insandır, mutedil insan ise yaratılıştan gelen imkan ve kabiliyetlerini ifrata ve tefrite sapmayacak kıvamda geliştirmiş, zamanında ve yerinde kullanan, her şeye hakkını veren, yaratılış özelliklerini tersine çevirmekten veya dengeyi bozmaktan kurtulmuş insandır.

İslam’ın kâmil insanı iyi bir kul olabilmek için dağ başlarında, yer altlarında, mağaralarda tek başına yaşamayı seçmez; o insanların içinde yaşar, onlara iyi örnek olur, kötüden etkilenmez, iyiliğiyle etkiler, bu bakımdan gerektiğinde kalabalıklar için yalnızlık (halvet der encümen) halini yaşar. Evlenir, çoluk çocuğu olur, bir zenaat, ticaret, ziraat… işiyle meşgul olarak rızkını kazanır, ama eli kârda (işte) gönlü Yâr’da olur.

Peygamberimiz’in mübarek hayatlarında bazı ashabı, kendi ibadetlerini az bularak biri evlenmemeye, diğeri her gün oruç tutmaya, üçüncüsü de gece sabahlara kadar uyumayıp namaz kılmaya; böyle bir yoldan iyi kul olmaya karar vermişlerdi. Sevgili Peygamberimiz (s.a.) bunu haber alınca onların mekanlarına gitti ve şu konuşmayı yaptı:

“Vallahi ben içinizde Allah’a karşı yanlış yapmaktan en çok çekinen, kul olmak için en fazla çabalayıp titreyen bir kimseyim; ama –Ramazan dışında- oruç tuttuğum gün de olur, tutmadığım günde olur, gece uyurum da, nafile namaz da kılarım, kadınlarla da evlenirim; benim yolumdan çıkan benden değildir”.

Gelelim Hristiyan din adamlarına:

Şu âyeti bir daha hatırlayalım: