Şimdi gerçekler...

Böyle zamanlarda hayat bizimle konuşuyor mu?
Hani tam yerin yerinden oynayabileceğini unutmuşken, hatırlamak mesela...
"Ne oluyoruz yahu" demeye kalmadan bütün sevdiklerini kaybetme ihtimali kafana dank ettiğinde hani...
Ya da biraz daha durulup ortalık sakinleştiğinde...
En "dip"ten, en derinden gelen birtakım sesler de işitiyor mu günümüz insanı?
Mesela bir ses bize, "Bak, görüyor musun, senin kocaman sandığın meseleler aslında küçücük" diyor mu?
Bazı güzel ruhlu arkadaşlarımız öyle olduğunu iddia ediyorlar ama bunun bir gerçeklikten çok dilek olduğunu düşünüyorum artık...
Söyleyin...