Rengine kandırıldığımız dünya

"Koynumuzdan her geçişinde kendine yol edermiş bir mevsim" diyordu ya şair...
Tam öyle!
Kış geldi işte!
Ve içimdeki bütün heyecanları örten bir melankoliyle beni kendine bağlıyor...
İsmet Özel'in bu şiirindeki şu dizeler de aklıma geliyor ve ürperiyorum: "Öbür gölden içecektik kaplamasaydı çabuk sineyi kış / Üşüdük terk edilmekten utandık ruh kendini içe çekti."

*** Yeryüzünde olmanın bir ritmi vardı...
Mevsimler biraz...
Ama en çok ve mutlak kararlılıkla bu ritmi kuran şey gece ve gündüz farkı...
Peki 7/24 açık ekranların zihnimizi uyuşturduğu bir hayatta ritim diye bir şey kaldı...