Çocuklarımızı niçin koruyamıyoruz?

Adana’nın Aladağ ilçesinde ortaokul kız öğrenci yurdunda yangın çıktı. 10 öğrenci, okul müdiresi ve 4 yaşındaki kızı yangında hayatını kaybetti.”

Ne kadar düz yazarsanız yazın hem çok can acıtıyor hem de öfkelendiriyor insanı.

11-12 yaşlarında yavrucaklar, alevler onları sarmaladığında birbirine sarılıp can vermişler.

Yanarak ve boğularak ölüm, ölümlerin en fecisi derler. Bu yüzden şehitlik mertebesinde görülür böyle can verenler. Onlar zaten daha melek. Ana kuzusu oldukları halde okumak için yuvalarından ayrılmış genç fidanlar. Evlerinde olsalar annelerinin gece kalkıp üstlerini örteceği yaştalar.

Koruyamadık onları. Daha önce de defalarca koruyamadığımız gibi. Yanarak can verdiler. Onların yangını bizim yüreklerimizi de yangın yerine çevirdi.

O yangın, can veren çocukların evlerini de sardı şimdi. Allah’tan başka kim serinletebilir annelerinin yüreğini?

***

Bazen ölüm gerçekten tüm planlarını sizin için yapar, bazen de siz ölümü davet edersiniz. Azrail’e adres gösterirsiniz.

İş kazaları böyledir mesela. Trafik kazalarında olduğu gibi. Yurt yangını da öyle değil mi?

Yetkililerin açıklamalarına bakılırsa yurdun bütün denetimleri eksiksiz yapılmış. Gerçekten öyle ise de bir yerlerde sorun yok mu?Sorun denetim mekanizmasının kendisinde mi?

Elektrik kontağından çıkmış yangın. Bir gün önce de sayaç değişmiş. Yılda iki kere MEB, iki kere itfaiye denetliyormuş bütün yurtları.

Yangın merdiveninin çıkış kapısı açıktı diyorlar; peki katlardan yangın merdivene çıkan kapılar da açık mıydı?

Anlatılanlara bakılırsa çocuklar yangın merdivenine ulaşamamışlar bile.

Yurt ruhsatlıymış, peki yurdun iç donanımı, yangın halinde çarçabuk tutuşmayacak şekilde yapılamaz mıydı? Çatının o kadar çabuk çökmesine bir tuhaflık yok mu?