Daldım gitti...

Yorgunluk, yetersiz uyku bol stres… İşte size mis gibi bir dalgın bulanık zihin ortamı. Hemen hemen hepimiz yaşadığı anahtarı unutma, gözlük gözdeyken etrafta arama, sigarayı tersten yakma, cep telefonuyla konuşurken...

Yorgunluk, yetersiz uyku bol stres… İşte size mis gibi bir dalgın bulanık zihin ortamı. Hemen hemen hepimiz yaşadığı anahtarı unutma, gözlük gözdeyken etrafta arama, sigarayı tersten yakma, cep telefonuyla konuşurken "telefonum nerde" diye etrafa bakma vakaları… Dalgınlık öyle bir insani durumdur ki; sebepleri daima haklı, sonuçları daima beklenmedik ve komik.

Ben çok sık yaparım, kardeşime yazdığım “O ne biçim ceket beaağ, düdük gibi olmuş affedersin. Kalıbından utan!” mesajını genel müdüre yollamışlığım, minibüsten inerken şoföre "hadi görüşürüz" demişliğim, mağazada deneme kabinine girip aynada kendi yansımamı görünce “pardon” deyip panikle geri çıkmışlığım, Taksim’in göbeğinde umumi tuvaletten paçalar kıvrık bir şekilde çıkıp öylece gezmişliğim vardır. Piii, nassı utandım şimdi… Diğerleri mi? Yok yok, ‘bir arkadaşım’ ekolünden devam edelim; yüz kişiye sorduk dalgınlıkla neler yaptıklarını ve işte cevapları;

-“Telefonunuzu alabilir miyim?” diyen kişiye çıkarıp cep telefonunu uzatmak.

-Arkadaşla vitrinlere bakarken dalıp gitmek, kopmak, dönüşte tanımadığın birinin koluna girmek.

-Yanındaki kişinin kulaklıkla telefonda konuştuğunu fark etmeyip sorduğu sorulara cevap vermeye çalışmak, olayı anca kızın “Ben seni sonra arayayım mı?” deyip telefonu kapattığında anlamak.

-Yağ kızmış mı diye bakmak için işaret parmağını daldırmak.

YAZININ DEVAMI