Tuhaf algı esareti!

Seneler senesi gariplikler ülkesiydik. Dışarıdan bakıldığında, neredeyse Türkiye’miz bir akıl hastanesinin bahçesini andırıyordu! Bu bahçede dolaşanlarımız zaman zaman doğru dürüst konuşabilseler de çoğu kez yığınla zırvalara tanık oluyorduk.

Düşünün; bu asırda bir toplum, onlarca yıl boyunca bir metrelik bir örtünün kavgasını nasıl sürdürür? Ve bu yüzden toplumu gerer ve yönetenlerle yönetilenleri birbirine düşman eder?
Yine seneler senesi, bir kısım insanımızın doğasını ve doğuştan sahip olduğu melekelerini inkâr edip yasakladık. Öyle ki Kürt kelimesini söyleyemiyor ve yazamıyorduk. Hapishanedeki Kürt çocuğu ile annesi Kürtçe konuşamıyordu. Anne başka lisan bilmediği için evladının yalnızca yüzüne bakıp dönüyordu. Dil olarak, yalnızca karşılıklı ağlamalarına müsaade ediliyordu!

İmam-hatip liseleri kurulduğundan beri hedefte tutuluyor ve Anayasa’nın eşitlik ilkesine aykırı olarak, bu lise mezunlarının üniversite hakları ellerinden alınıyordu. Sittin senedir ‘o kafa’ya lise dengi olan imam hatip okullarının normal liselerden fazlası var eksiği yok gerçeğini anlatamadık.