Kalbimi kalbinize yoldaş bildim: Annesini yitirmişlere, evladından geriye kalmışlara, doğurmadığı çocukların annesi olanlara

Ben annemin kalbine doğmuşum. Kalbinden doğmuşum. Annem öyle söyle(r)di. Çocuklar büyürken sorarlar, buraya nasıl geldim. Eski aile fotoğraflarına bakıp kendini bulamayınca beni o zaman kime bırakmıştınız, ben neredeydim diye. SORARLAR. Sen daha dünyamıza gelmemiştin sen daha doğmamıştın derler. Çocuk sorar ben o geldiğim yerde ne yapıyordun. Melektin derler. Benim annem de öyle söylerdi.

“Melek bu dünyaya nasıl gelir peki?”

“Dünyaya gelmeye doğmak denir. İnsan bir kere doğdu mu pek çok doğuşun içine düşer. Tekrar tekrar doğar.”

“Ben nasıl doğdum?”

Ben de sordum, bu sorulara aldığım cevaplar herkesinki gibi miydi? Biraz evet, biraz hayır.

Annem “Bazı çocuklar annelerinin karnında büyür, bazı çocuklar annelerinin kalbinde büyür, kalbinden dünyaya gelir. Sen benim kalbime doğansın. Kalbimden dünyaya karışanımsın” dedi.