Kalbi, dostlarının yurdu idi...

Geçen hafta Cuma selası verilirken Ayşe Özel'in yoğun bakımda olduğu haberini aldım.
O an dünyanın bütün renkleri soldu, sesleri kesildi, hayat durdu benim için.
Yerini yurdunu kaybetmek nedir bilir misiniz?
Ayşe Özel'in kalbi benim yurdumdu.
Topu topu kaç kere aynı mekanda bulunmuşuzdur ki.
Ama hep aynı zamanda idik.
O benim ilk okuyucum, ilk sırdaşım, gönlümü gönlüne emanet ettiğim, telefon tellerinde uzun uzun ağladığım tek dostumdu.
Nerede nasıl tanıştık hatırlamıyorum. Ama bir kere tanıştıktan sonra bir daha beni hiç bırakmadı. Oysa ben dosttan yana pek nasipli değilimdir. İlk unutulan, ilk terkedilen, ilk gözden çıkarılanımdır.
Her yere beni yanında götürürdü. Yanında dediğim zihninde. Zihnimde dediğim duasında. Bir yere gidip gelince döndüğünde şurada sizi hatırladım derdi, şurada size dua ettim.
Bu dünyada Ayşe Özel'in artık olmadığını bilmek ne kadar ağır, dostları bilir.