Çözüm sürecinde siyasi kültür zaafı

İktidarı ve genelde Türkiye devletini çözüm süreci bağlamında en fazla zorlayan unsur muhtemelen siyasi kültürümüzdü. Çatışma çözümüne ilişkin veri ve gözlemler bu alanda dört ilkenin uygulanabilir olması halinde çözüme doğru sağlıklı bir yönelim ihtimaline işaret ediyor. Aksi halde süreç yerinde sayabiliyor, hatta derinleşebiliyor.

***

Bu ilkelerden ilki görüşmeyi yürüten tarafların kendilerini bu işe duygusal olarak adamaları. Tarihsel kökü olan çatışmalı durumlarda, hayatının anlamını bu işte gören kişilere ihtiyaç oluyor. Bu kişinin kendisini eskinin bağlarından tümüyle kurtarması, açık yüreklilikle her iki tarafa da bakabilmesi gerek. Diğer bir deyişle görüşmeciler birer adil hakem bakışı da geliştirmiş olmalılar. Kürt meselesinde bu belki bir miktar Öcalan/Fidan ikilisinde söz konusu oldu ama kurumsallaşmadı. Oysa çözüme gidiş açısından görüşmecilerin toplum nezdinde özgür ve özerk davranabilmesi, toplumun da onları kimlikleri aşan birer taşıyıcı olarak görebilmesi lazımdı.

***

İkinci ilke ara başarısızlıklardan sonra geri dönüp, olayın bütününü öz eleştiri katarak değerlendirmek ve yeniden ortak hedeflerin konabilmesini sağlamak. Dolayısıyla herhangi bir başarısızlığı karşı tarafa yıkmak yerine, sorumluluğun son kertede her iki tarafta da olduğunun bilinciyle davranmak. Çünkü aksi halde sürece yeniden dönme şansınızı bizzat kendi elinizle tırpanlamış olursunuz. Böyle bir tutumun hayata geçmesi her kademede ortak hedeflerle ilerlemeyi ima ediyor. Hedeflerin ortak olmadığı bir anlaşmanın değişen koşullarda çok kırılgan olacağı, hatta ikna olmamış tarafın bu kırılganlığı zorlayacağı açık. Kürt meselesinde de böyle oldu. Taraflar ‘birlikte’ yürümektense, ötekine emri vaki yaparak ilerlemeyi ve karşı tarafı yanlarında sürüklemeyi hedeflediler.