Ne değişti?
Dün okullar açıldı. Çocuklar kadar anne-babaların da heyecanına şahitlik ettim. Çünkü ben de kızlarımı yeni başladıkları imam hatip orta okuluna götürdüm.
Okulun kapısından girerken, orta bire başladığım günü anımsadım. İzmit İmam Hatip, evimize 12 kilometre uzaklıktaydı ve bu yolun bir kısmını yürümem gerekiyordu. Hatırladım da ilk gün benimle kimse okula gelmemişti. Yine hatırlıyorum okulun bahçesi velilerle dolup taşmamıştı.
Sabahları Yuvacık’tan İzmit’e giden minibüse biniyor, çarşıdaki Hastane Yolu durağında inip yukarıya doğru yürüyordum. Dikkatinizi çekerim, okul servisi diye özel bir hizmetten henüz haberdar değildik o zamanlar.
İlk günler, minibüsten indikten sonraki aşama olan okula ulaşmayı, ya mahalleden büyük abilerin peşine takılarak ya da ceket cebi üzerinde yeşil İzmit İHL arması olan öğrencilerin peşine takılarak halletmiştim. O zamanlar tren yolu İzmit’in içinden geçerdi. Okul yolunda bir de hemzemin geçit vardı. Çocuklar için tehlikeliydi. En sıkı tembihi bu geçit için yapardı annem. O kadar.
