Siz yattınız biz utandık..

Barış Derneği davasından tutuklu yatıp çıktıktan sonraki ilk günlerde bir kafede içtiğim çayı ödemek isterken kasada oturan sahibi bu sözleri söylemişti: “Biz size borçluyuz aslında. Siz yattınız, biz utandık. Siz bizi tanımazsınız ama biz sizi çok iyi tanıyoruz. Geçmiş olsun.” 
Elbette duygulanmıştım. 
Sonraları hep düşünmüşümdür. 
Bir kitap yazarsın, kim okur bilmezsin. 
Bir davranışın olur, kim ne düşünür haberin olmaz. 
Bir söz söylersin, kimin aklında kalır düşünmezsin. 
Ama işte yaptıkların ettiklerin bir yerde karşına çıkıverir. 
Sözlerin, yazıların birilerinde yaşamaktadır. 
Şimdi hapiste olan dostlarım, arkadaşlarım. 
Onlar yatacak, biz utanacağız. 
Özgürlüklerinden yoksun kalışları bizim utancımız olacak. 
Ama durun bakalım, biz gerçekte özgür müyüz? 
Hapisten çıktığım gün ne istemiştim? 
Sadece caddede dolaşmak, o kadar. 
Arkadaşlar, Boğaz’da rakı balık muhabbeti yaparlardı.
Ben caddede öylece dolaşmak istiyordum. 
Caddede öylece dolaştım. 
Öyle dalgın, hiçbir şeye bakmadan. 
Sonra da dönüp gelmiştim. 
Öyle hatırlıyorum. 
Sonra da hırsla “Sözüm Sanadır”ı yazmıştım. 
Erdal Öz yayımlamıştı. Can Yayınları. 
Bir başka kitabım da duygularımdı, 
“Kendi Yurdunda Sürgünsün”. 
Şimdi yazsam adını ne koyardım, bilmiyorum. 
10 Kasım’da yazıyorum bu yazıyı. 
Yer gök ATATÜRK. 
Gazeteler, ilanlar, TV köşelerinde ATA portresi. 
Anıtkabir dolup taşıyor. 
Yarın 11 Kasım olacak 
12 Kasım 
13 Kasım 
14 Kasım 2016 Pazartesi günü bu yazım çıkacak. 
O bir günlük ATATÜRK anmasından geriye ne kalacak? 
Atatürk’ün azmi mi? 
Atatürk’ün kararlılığı mı? 
Atatürk’ün eşsiz cesareti mi? 
Atatürk’ün erişilmez öngörüsü mü? 
Bugün Atatürk’ün nesi aramızda yaşıyor? 
Hadi ben söyleyeyim, adı ve fotoğrafları. 
Atatürk’e layık bir iktidar mı var? 
Atatürk’e layık bir muhalefet mi var? 
Atatürk’e layık neyimiz var? 
Söyleyin söyleyin, bir şey bulun.