Oktay Akbal’dan Levent Üzümcü’ye bayrak yarışı…

İnsanlığın bayrak yarışıdır bu. 
İnsan olmanın, insan olabilmenin, insanca yaşayabilmenin bayrak yarışı. 
Tarih boyunca insanın uğradığı zulme karşı çıkanların, insanın doğadışı güçlere kurban edildiği, baskılara isyan edenlerin taşıdığı bayrağın elden ele verildiği yarış. 
Sokrates’lerin akılcılığı, Spartaküs’lerin isyanı, Montaigne’lerin, Voltaire’lerin aydınlanması ile akıldışı zulümlere karşı çıkışın bayrağını taşımanın gücüdür bu. 
Oktay Akbal dünya çapında bir öykücümüzdür. Ama ömrünü çok sevdiği sanatı kadar, hatta ondan da fazla, ülkesinin demokrasi ve insanlık mücadelesine verdi. 12 Eylül faşist yönetimine karşı çıktı. Sonra AKP yönetiminin ülkeyi nereye götürdüğünü gördü, karşı çıktı. 
Kendisine söylenen “Oktay Bey, yazıyorsun yazıyorsun da ne oluyor? Görüyorsun ki bir şey değişmiyor” sözünden etkilendi, bunu yazdı. Ben de yanıt vermiştim, “Sevgili Oktay Bey, sen yazdın, ben okudum, işte şimdi ben de yazıyorum. Yazdıkların kimleri etkiliyor, biliyor musun? Sen yazmanı sürdür, mutlaka yerine ulaşır” demiştim.
Tiyatro sanatçımız Levent Üzümcü’yü izliyorum. O da insanlık yolunun yolcusu. Haksızlıklara karşı susmuyor, zulme karşı direniyor, bunun sancılarını çekiyor. Soruşturma açtılar, görevine son verdiler. Ama işte çağının sanatçısı. Gerçek sanatçı. Gerçek sanatçı susmaz, yutkunmaz, bildiğini, gördüğünü, düşündüğünü söyler. Hepsi yapar mı bunu?

***

Hayır, hepsi yapmaz. 
Günümüzde de, ülkemizde de susanlar, yutkunanlar var. İçinden söylenenler, mırıldananlar, kimsenin olmadığı yerde sızlananlar var. Dahası da var. Saraya sığınanlar. Ulufe bekleyenler. Gücün önünde eğilip kendini -elbette yüklüce çıkarını- güvenceye alanlar var. Yalakalıktan soytarılığa uzanan bir çizgide yerlerini alanlar... Her ülkede, tarihin her döneminde görüldü bunlar.