‘Atatürk Cumhuriyet’i bana emanet etti’...

Bu sözü ben söylemek isterdim ama Orhan Karaveli benden önce söylemişti. Bir toplantımızda söylediği bu sözler aklıma kazındı.
Şimdi görevden ayrılan Vakıf yönetimi işbaşına geldiğinde Orhan Karaveli bana telefon etmişti. Artık gazeteyi almayacağını, benim de yazmamam gerektiğini, beni de okumayacağını söylemişti.
Değerli bir dostumdu ve beni düşündürmüştü.
Ben de yazmamalı mıydım?
Cumhuriyet gazetesinde yazılarımın çıkış tarihi 1966 yılına kadar gider. Gazetenin ‘Millet Yapar’ kampanyasındaki yazı yarışmasında ikinci seçilen yazımdan sonra dönemin yazıişleri müdürlerinden Ziya Nebioğlu bana Cumhuriyet gazetesinde yazma teklifi yaptı. Genel Yayın Müdürü Ecved Güresin, diğer yazıişleri müdürü Erol Dallı dönemi. 36 yaşında genç bir tıp doktoru için elbette büyük bir onurdu. Kabul ederek 2. sayfaya yazmaya başladım. Daha sonra dizi yazılarım yayımlandı.
Nadir Nadi’nin ayrıldığı dönemde ve İlhan Selçuk ve arkadaşlarının ayrıldığı dönemde yazılarımı kestim. Onun dışında hep yazdım. 52 yıl olmuş.
Özlem Yüzak doğru bir açıklama yapmış. ‘Cumhuriyet gazetesi bir kaledir, biz de kale bekçileriyiz’ demiş. Ben de hep bir ‘Atatürk Cumhuriyeti nöbetçisi’ duygusu taşımışım. Yazdım. Yazmayı sürdürdüm. ‘Atatürk Cumhuriyeti’ deyimini hep kullandım. Çünkü, bu Türkiye Cumhuriyeti, kurucu Ata’sı kabul edilmezse başka bir şey olmak zorunda kalır. Sonuçta da İslam Cumhuriyeti’ne kadar gider.
Hemen belirtmeliyim ki, hiçbir dönemde yazılarımıza müdahale edilmedi. Ne bir eleştiri, ne bir telkin, ne bir ima.
Düşündüğümüzü yazdık, yazdığımız yayımlandı.