Zor dostum zor

Kabul etmek gerekir ki, Galatasaray, Beşiktaş, Başakşehir hatta Trabzonspor’a bakıldığında şampiyonluk yarışındaki takımlar içinde en vasat kadro Fenerbahçe’de.
Aykut Kocaman da, Aziz Yıldırım da bu durumun farkında ama mecburen yutkunuyorlar. Çünkü UEFA’nın mali sopası enselerinde. Bu yüzden sarı-lacivertli yönetim ara transfer döneminde kımıldayamıyor bile.
Fenerbahçe, bu mevcut kadrosuyla hâlâ şampiyonluk yarışında varsa, aslında bu rakiplerinin başarısızlığıdır. Çok uzak bir ihtimal olsa da, sezon sonunda şampiyonluk kupasını sarı-lacivertli takım kaldırırsa, bu zaferde aslan payı futbolcuların değil yüzde yüz Aykut Kocaman’ın olacaktır.
Neredeyse her hafta acemice hatalarla yenilen goller ve kaybedilen puanlara rağmen yarışta kalabilmek bile başlı başına bir başarıdır aslında...
HHH
Fenerbahçe sezonun ilk yarısından biraz daha farklı olarak 4-4-1-1 düzeniyle maça başladı. Aykut Kocaman’ın Giuliano’yu, Fernandao’nun hemen arkasında Alex rolünde oynatması bir hayli ilginçti.
Aslında Giuliano’nun 14. saniyedeki vuruşunda, top üst direk yerine ağlarla buluşsaydı belki daha farklı bir maç izleyebilirdik.
Başlama düdüğüyle birlikte sarı-lacivertlilerin Göztepe’nin üzerine kâbus gibi çökmesi ve golü bulduğu 14. dakikaya kadar sergilediği futbol takdire şayandı.
Ancak, bu futbolu devam ettirmek ve Göztepe’nin gardını düşürecek ikinci golü bulmak varken, futbolcuların bilinçaltındaki kontrollü oyuna geçme düşüncesi sahaya yansıyınca, Göztepe bunun faturasını 58’de Poko’yla kesti.