Ya direneceksin ya tükeneceksin!

Şamil Tayyar “AKP karşıdevrim partisidir” dedi. Bildiğimiz gerçeği, bir dönem vekillik yapan, yandaş gazeteci tarafından işitmek güzel oldu. Biz söyleyince liberaller ayağa kalkardı bir zaman. Dokunulmazlığı vardı karşıdevrimcilerin. Garip koalisyondu doğrusu: AKP,FETÖ, liberaller. Zaman zaman yanlarına farklı grupları kattıkları da oldu ya neyse. Siyasal yararcılık intihardır. Nitekim RTE işi biteni tarihin çöplüğüne atarak, bugün tek başına egemen olmayı başardı. Tamamlamak üzere olduğu karşıdevrimin keyfini çatıyor.
“Devrim” sözcüğü kulağa hoş gelir, kitleleri etkilemek, ayağa kaldırmak için siyasetçinin ağzından kolayca çıkar. Oysa kolay değildir devrimci olmak. Var olan düzeni ortadan kaldırmak, yerine yenisini koymak cesaret ister. Devrimci giriştiği kavganın sonunda elbette yepyeni düzen düşler. Daha önce sınanmadığı için, yeni durumun nasıl sonuçlar doğuracağını kestiremezsiniz. Hesabın dışına taşar yaşam, tarih kendi bildiğince akar. Sıkça söylenir “Devrim kendi çocuklarını yer önce” diye.
Değerli Marksist düşünür, yazar Terry Eagleton “Hiçbir devrimin ilk on beş yirmi yılını savunamam, orada kan ve gözyaşı vardır” derken tam da yukarıda sözünü ettiğim koşulları göz önünde tutmuştur. Türk Devrimi diğerlerine göre daha talihlidir. Dış güçlerle mücadele edilmiş olması, görece lehte sonuçlar doğurmuş, yeni devlet oluşumunu kolaylaştırmıştır. Devrimci kimse bu fırsatla yeni düzeni inşa etmeye koyulmuştur. Yazık ki yarım kalan devrimden söz ediyoruz. Cumhuriyet fikri yeni insan arzuluyordu. Bu yönde çok ciddi, büyük adımlar atıldı. Kuşkusuz, her zaman olduğu gibi derin acılar da yaşandı. Sonuçlarıyla değerlendirmek gerekir. Onca iç, dış düşmana karşı kul olmaktan kurtulup yurttaş olmaya geçen halk yaratıldı. Lakin devrime sahip çıktı mı bu halk? Esas soru, sorun budur.