Çocuklarımız adına mı yoksa kendi geleceğimiz adına mı kaygılar duyuyoruz?

Çocuklarımızı onların seçimlerine göre mi kendi seçimlerinize göre mi yönetiyoruz? Pedagoga götürmekte olduğumuz çocuğumuz mu rahatsız yoksa çocuğun yanında olan, onlara bakım sağlayan yetişkinlerin mi psikoloğa ihtiyacı var?

Eşimizden alamadığımız sevgiyi saygıyı ve beklentilerimizi çocuğumuzdan mı talep ediyoruz?

Peki ya o küçücük elleri, incecik parmakları bu kadar büyük taşlar altına sokmak, çocuklara yüklediğimiz yetersizlik duygusu değil de nedir?

Kendimizde gerçekleştiremediğimiz kariyer planlamalarımıza çocuklarımızı bir nevi ortak edip, kendi hayallerimizi gerçekleştirip çocuklarımızın hayallerini çalmamız bizleri adeta bir kısır döngünün içine sokar.

Şuna benzer doktor olmak isteyen çocuğun anne babası tarafından ticarete yönlendirilmesi ya da zorunlu iş insanı olan kişinin kendi oğlunu doktor olma hayaline ortak etmesi….

Ve daha acısı ve daha kötüsü ticari kaygılar gözetilerek meslek üzerinden hesap kitap yapılması, o mesleklere sahip olacak bireylerin hangi yemini ederlerse etsinler önceliklerinin kar elde etme kaygısı ile şekillenmeleri….