Bir Türkiye kusuru

Konumuz sokak köpekleri. İsterseniz buna sokağa terk edilmiş köpekler de diyebilirsiniz. Netice değişmez. Sokaklarda, meydanlarda, parklarda, plajlarda köpeklerin başıboş dolaşmasına hiçbir (evet hiçbir) medeni ülkede izin verilmez. Bu Türkiye için “eksi puan”dır. Medeni ülkelerde bizdeki ile kıyaslanmayacak kadar az sayıda “başıboş kedi” (stray cat) görebilirsiniz. Ama köpek göremezsiniz. Köpek, aslen “kurt”dur. Çok uysal küçük bir köpeğin bile fıtratında kurt atalarından tevarüs ettiği bir saldırganlık vardır. Kendini, ailesinden biri addettiği kişiyi tehlike altında görür veya sahiplendiği mıntıkaya tecavüz vaki olduğu fikrine kapılırsa, içgüdülerinin emrini dinler ve yırtıcılaşır. Köpek zekidir, sadıktır ve cesurdur. Sahipsiz köpekler, kurt ataları gibi “sürü” halinde dolaşırlar. Bu onlara savaş üstünlüğü sağlar. Sürü içinde bir köpek, tek başına dolaşan köpekten çok daha tehlikelidir. Kediler, köpeklere göre aptaldır. Onlarda sahibine sadakat veya mıntıka savunmak için saldırma içgüdüsü yoktur. KÖPEK SEVMEK Başta İngilizler olmak üzere, tüm Avrupalı ve Avrupa kökenli Amerikalı, Kanadalı, Avustralyalı insanlar, Türklerle kıyaslanamayacak kadar çok köpek düşkünüdür. Hemen her ailenin bir (bazen birden fazla) köpeği vardır. Bu köpekler ailenin bir ferdi gibidir ve evin içinde diğer fertlerle birlikte yaşar. Evin köpekleri özellikle çocukların arkadaşıdır. Onlarla al takke ver külah oyun oynarlar. Çocukların anne ve babası onların da anne ve babasıdır. Ev köpeği, kendini insan zanneder. Sürekli sevgi ve ilgi bekler. Kıskançlık yapar, bazen küser. Bazen yaptıklarından utanır, annesi veya babası azarlarsa, bir köşede süt dökmüş kedi gibi oturur. Affedilmeyi bekler. İşin ibretlik yanı şudur: Köpeğin insanların can yoldaşı olduğu bu ülkelerde “sokak köpeği” yoktur. Çünkü orada köpek sevgisinden önce insan sevgisi vardır. O ülkelerde yaşayanların üzerinde mutabık kaldıkları “toplumsal sözleşme”de (içtimai mukavele) şöyle yazar: Herkes kendi köpeğini, ke...