Yılana Değil, Kur’an’a Sarılın!

Dikkat ettiyseniz, dünyadaki bütün mühim gelişmeler doğrudan ülkemizi ve bütün İslâm dünyasını ilgilendiriyor. Son “Katar krizi” de öyle. Biz de bu “Katar aynasına” bakarak Müslüman olarak temel politikamızın ne olması gerektiği üzerinde duracağız.
Ülkemizi yöneten siyâsî iradenin tavırlarını şu atasözü ile özetleyebiliriz: “Denize düşen yılana sarılır!” Ne var ki Osmanlının son devirlerinden itibaren uygulanan politikada hep zararlı çıkan taraf biz olduk. Kırım Harbi’nde öyle oldu, ’93 Harbinde öyle oldu. Bu iki misalin açılımını yapmaya kalksak, bir makaleye sığmaz. Hülasa olarak bahsedelim. Kırım Harbi (1853- 1856), Osmanlı’yı “hasta adam” olarak gören Rusya’nın, Osmanlı toprakları olan Eflak-Boğdan’ı işgal etmesi üzerine patlak vermiştir. [Bugünkü Romanya ile Moldavya. Bu iki ülke de Osmanlı mülküne dâhildi. Osmanlı Devleti bu topraklara “Memleketeyn” adını vermişti ve Eflak (Ulahya) ve Boğdan (Moldavya) diye iki prensliğe ayırmıştı] Osmanlı Devleti, “denize düşen yılana sarılır” politikasını ilk defa bu savaş vesilesiyle uygulamış, Rusya’nın Avrupa’da yayılmasından ve sıcak denizlere inmesinden endişe eden İngiltere ve Fransa ile birlikte hareket etmiştir. Bu savaş, 1856 Paris Antlaşması ile neticelenmiştir. Bu savaşta Osmanlı Devleti çok ağır yara almıştır. En başta Osmanlı Donanmasının neredeyse tamamı Sinop’ta Ruslar tarafından yakılmış, böylece Osmanlı, denizlerdeki vurucu gücünü kaybetmiştir. Aslında en ağır yarayı, 1856’da ilan ettiği “Islahat Fermanı” ile almıştır. Osmanlı Devleti bu ferman ile sözde Avrupa devletlerinin tam desteğini kazanmak için azınlıklara geniş haklar vermiş, bu tavizin ardı arkası kesilmemiş ve günümüze kadar devam etmiştir. (Avrupa uyum yasalarını hatırlayınız.)